-Кеше ойнап жүріп 10 теңге тауып алдым.
-Оны не істедің ?
-Тастай салдым.
-Неге?
-Бір нөлі артық екен.

Бір ғалым адам немересіне:
– Әй, балам, мынау менің жазған ғылыми еңбегім ғой. Бұл кітапты қайдан алдың?
– Бүгін университетте керек емес кітаптарды макулатураға өткізіп едік. Сіздікін танып, алып қалдым...

Әжесі бес жасар немересіне айтады:
– Құлыным, қарашы, «бип-бип» келе жатыр.
– Әже, қойшы, қайдағыны айтпай. Бұл BMW 325 қой!

Біреу келіп, Қожадан арқан сұраса керек, Қожа үйіне кіріп, қайта шығады да:
- Арқан бос емес, әйелім ұн салып қойыпты, - дейді.
- Не айтып тұрсың өзің, арқанға ұн сала ма екен? - дейді келген кісі.
- Кісіге бергісі келмегенде, арқанға ұн салып қоюға да болады - депті Қожа

Барсакелмес қорығы туралы не білесің?
Ұстаз сауалына парталас достың бірі былай жауап берді:
– Барсакелмес қорығы... Бұдан бұрын солай болған... Қазір тікұшақпен барып келуге болады...

Мамасы Жанарға:
– Жанар, есіңде болсын, бүгін істеймін деген ісіңді ертеңге қалдырма, – деді. Сонда Бауыржан:
– Мама, ертең жейміз деп қойған торттан неге бүгін жемейміз? – деді.

–  Теңіздің суы неге ащы? – деп сұрапты біреу Қожанасырдан.
–  Теңіздің суы қозғалыссыз бір жерде тұрады, сондықтан ашып кеткен ғой, – депті Қожанасыр.

Әпенді мен Алдаркөсе Ыстықкөл жағалауын айналып жүр екен. Алдаркөсе Әпендіден:
–  Қожеке, мына көлдің суы неше шелек шығар екен? – деп сұрапты.
Әпенді ойланбастан:
–  Осы көлдей шелек тапсаң, бір-ақ шелек шығады, – деген екен.

– Мен жақында есік алдына өрік шыбығын отырғыздым. Жеміс берген кезінде бәріңді өрікке сылқитып бір тойғызбақшымын, – дейді Қожа жолдастарымен отырғанда.
– Ой, рахмет, Қожеке. Осы тәтті лебізіңнің өзіне өрік жегендей тойып қалдық, – деген олардың сөзін естіген Қожа:
– Өрікке тойып қалсаңдар, отырғызған шыбықтарымды жұлып тастап, алма ағашын отырғызайын. Бұған да мерзімінен бұрын әлгіндей тойып қалсаңдар мені тер төгіп еңбектенуден құтқарар едіңдер, – дейді.

Қожекең бірде бояу шеберханасын ашады. Шеберханаға келіп-кетіп жатқандардың бірі Қожекеңді мұқатпақ болып:
– Қожеке, мына бір затты ешкім естімеген, ешкім көрмеген яғни, қара да емес, ақ та емес, көк те емес, қызыл да емес, сары да емес, жасыл да емес, қоңыр да емес, сұр да емес, бір түске бояп берші, – дейді.
Қожанасыр оның кекесінін түсіне қояды:
–  Жарайды, айтқаның болсын, тастап кет.
–  Қашан келейін? –  дейді анау, қулығын асырдым деп мәз болып.
–  Қашан келсең де өз еркің. Бірақ сен келетін күн дүйсенбі де, сейсенбі де, сәрсенбі де, бейсенбі де, жұма да, сенбі де, жексенбі де болмасын, – дейді сонда Қожанасыр.