Әулиелер өмірінен

Әмір Темірдің ұлы Шахрух ілімге және ғалымдарға қатты құрмет көрсететін. Өзі жұмсақ мінезді, діндар адам еді. Ғалымдармен бірге отырып сұхбаттарын тыңдаудан зауқ алатын. Бұл ғалымдардың бірі хазреті Ниметуллаһ екі сөздің бірінде үнемі «Аллаһ харамнан сақтанған адамды қорғайды» деп айта беретін әдеті бар еді. Шахрух бұл әрқашанда мүмкін бола бермейтінін,

Хазреті Юсуф Хамадани жылда бір айға Бағдат қаласына келіп уағыз-насихат айтады екен. Бір күні уағыз тыңдауға үш дос бірге келеді. Біреуінің көңілінен мына ой өтеді:
«Йа Раббым! Бұл не деген қуаныш, бұл не деген бақыт. Бұл өлкеге бір Аллаһтың адамы келіпті, бізге уағыз-насихат айтуда

Бір аймақта жаңбыр жаумай, құрғақшылық қиындық туғыза бастаған еді. Адамдар жаңбыр жаууы үшін қанша дұға етсе де жаңбыр жаумайды. Әулиелердің бірі не істерін білмей абыржыған халыққа былай дейді:
—Мұның бір шарасы бар. Себептеріне жабыспайынша жаңбыр жаумайды.
—Ұстаз шарасы қандай да болса айтыңыз! Мына пәлекеттен тезірек құтылайық.

Имам Ағзам хазреттеріне үш адам келеді. Біреуі атеист, екіншісі мутазила сектасының, үшіншісі жабрия сектасының өкілі. Атеист былай деп сұрақ қояды:
“Аллаһ бар дейсің, ал бар болған нәрсе көрінуі керек. Бар болса, дәлелдеп бер.”
Ақылдысымақ болған мутазила сектасының өкілі болса былай деп сұрайды:

Бір адам Имам Ағзам Әбу Ханифа хазреттеріне «рахметуллаһи алейһ» келіп: «Ей Имам мен намаздарымды таза көңілмен оқи алмай жүрмін. Намаз оқып жатып түйелеріме қарап, бағып, ойым сол жақа ауып кетеді. Сіз болса менен де байсыз, сіз қалай ғибадатыңыздың ләззатына қауышып, намазыңызға толығымен көңіл байлап жүрсіз?» деп сұрайды. Имам Ағзам Әбу Ханифа хазреттері

Бұрынғы заманда бір ғалымды елдің патшасы қатты қадірлейтін болады. Бұл ғалым патшаға үнемі былай деп насихат айтады екен:
«Патшам, жақсылық қылған адамға жақсылық жасаңыз! Жамандық жасаған адамға жаза ретінде өзінің жамандығы да жеткілікті.»
Бұл ғалымды уәзірлерінің бірі көре алмай патшаға шағымданыпты: