Ертеде бір мүйізсіз лақ болыпты. Оның барлық отбасы мүшелері мүйіздермен болған. Бұл айырмашылығын көріп, кішкентай лақ соған өте қапаланған. Сол жағдайды түзету үшін, лақ өзіне жаңа мүйізді іздеуге шығып, орманға қарай қашады. Орманға келгенде кішкентай лақ көп ағаштардың бұтақтарын көріп, «Қалай олар үлкен мүйіздерге ұқсайды, мен жинап, олардан өзіме мүйіз жасайын» деп ойлайды.
Екі күн бойы лақ мүйіз жасап, үйіне оралады. Ол ата-анасына мақтанып:
- Менде ең үлкен және әдемі мүйіз бар! – деп мақтанады. Ата-анасы оған үндемейді.
Бір ай өтеді. Өкінішке орай, бұтақтар құрғап қалып, түсе бастайды. Оны көріп, лақтың көңілі қайтадан бұзылады. Сонда Ешкі-ана:
- Лағым-ау, сен неге өз-өзінді алдап жүрсің? - деп сұрайды.
- Өйткені сіздердің барлықтарыңызда мүйіз бар, ал менде жоқ. Мен де мүйізді болғым келеді! Неге менде мүйіз жоқ?- деп өксіп жылап, анасынан сұрайды. Анасы:
- Себебі сен әлі кішкентайсың! Үлкейгенде сенің мүйіздерін өседі, - деп жауап береді Ешкі-ана.
Бес-алты ай өтеді. Көктем келгенде лақтың мүйізі өседі. Соған лақ текеге оралып:
- Анашым, анашым, менде мүйіз өсті!-деп, қуанып айқайлайды.
Сонда лақ ешқашан мақтанбау және өтірік айтпау керек екенін түсінеді.
Жолдаған: Ғазиза Тәңірберген 9 жас
Астана қаласы
